"Czarne Diabły"- 1 Dywizja Pancerna (1st Polish Armoured Division) – wielka jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w czasie II wojny światowej (1942–1947).

25 lutego 1941 roku gen. Stanisław Maczek na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza, gen. broni Władysława Sikorskiego rozpoczął w Szkocji formowanie 1. Dywizji Pancernej. W skład dywizji weszły jednostki wydzielone z I Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii: 10 Brygady Kawalerii Pancernej, 16 Brygady Czołgów ,Dywizjonu Rozpoznawczego Korpusu, 1 Batalionu Ciężkich Karabinów Maszynowych Korpusu, Batalionu Saperów Korpusu. Dywizja liczyła wtedy 885 oficerów, 15210 podoficerów i żołnierzy, 381 czołgów, 473 działa i 5060 pojazdów mechanicznych różnego przeznaczenia. Pod koniec lipca 1944 dywizja została przerzucona do Normandii. Weszła do walk 8 sierpnia 1944 r. Przeszła szlak bojowy przez Francję, Belgię, Holandię i Niemcy. Przez sprzymierzonych i wrogów dywizja nazywana była "Czarnymi Diabłami". Nazwa wzięła się od umundurowania pierwszych oddziałów pancernych II RP - czarnych skórzanych płaszczów, które później decyzją Naczelnego Wodza zostały zamienione na czarne naramienniki. Jest też inna geneza tej nazwy - polscy pancerniacy wyszli z piekła, by pomścić na Niemcach cierpienia swej ojczyzny.